rozdział 2

„Po każdym dniu trzeba postawić kropkę, odwrócić kartkę i zaczynać na nowo.”

Obudził mnie trzask drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę i ujrzałam Bonnie z mojej klasy. Zdziwiłam się.

- Przepraszam nie chciałam cię obudzić.

- Bonnie, co ty tu robisz? – spytałam oschle.  Od kąt poznałyśmy się w szkole, zamieniłyśmy ze sobą tylko kilka słów.

- Mieszkam – spuściła głowę – jestem twoją współlokatorką. Przykro mi z powodu twoich rodziców – nie widziałam jej wczoraj co znaczy, że musiałam zasnąć ze zmęczenia. Pokiwałam głową – chodź na śniadanie – podniosłam się – poczekać na ciebie?

- Jakbyś mogła, nie wiem gdzie co jest – wczoraj dyrektorka mnie oprowadzała ale nie skupiałam się nad jej słowami.

- Dobrze – ruszyłam do łazienki zabierając ze sobą rzeczy na zmianę. Stanęłam przed niewielkim lustrem. Miałam lekko spuchnięte oczy i cienie pod oczami. Dzisiaj zakończenie roku. Nie wiem co jest gorsze iść do szkoły i być obiektem rozmów po pewnie wszyscy o wszystkim już wiedzą czy zostać TU gdzie wszystko mi przypomina o najgorszym. Myjąc zęby myślałam co powinnam zrobić. Postanowiłam iść do szkoły, zawieść świadectwo do gimnazjum, które wybrałam, później pójdę na lekcje wiolonczeli i gitary. Przebrałam się w białą, koronkową sukienkę sięgającą do połowy ud, włosy związałam w ciasnego koka. Spojrzałam w lustro. Normalnie to mama by mnie uczesała a tata odwiózł do szkoły, później zabrał na lekcje muzyki a na koniec do naszej ulubionej cukierni na pączki z budyniem ale w moim słowniku słowo NORMALNIE już nie istnieje. Łza spłynęła po moim policzku. Otarłam ją i wyszłam z łazienki.- Możemy iść – powiedziałam do Bonnie siedzącej na swoim łóżku.

- To chodźmy, dzisiaj zaczynają się wakacje – uśmiechnęła się. NORMALNIE też bym się cieszyła – przepraszam – powiedziała widząc mój krzywy uśmiech i wilgotne oczy.

- Nie szkodzi – skłamałam – co się stało z twoimi rodzicami? - zapytałam bez ogródek.

- Tata zginął na misji a mama dwa lata temu umarła na raka – patrzyła w ziemię.

- Przykro mi – pokiwała głową. Czułam, że kłamie. 

- Wiesz, na początku to miejsce wydaje się straszne ale tylko dlatego, że przeszłość bardzo boli. Fakt, nigdy nie zapomnisz tego co cię spotkało ale z czasem to boli coraz mnie i jest lepiej – nic nie odpowiedziałam. Wiedziałam, że stara się mnie pocieszyć więc nie chciałam przez przypadek powiedzieć czegoś niemiłego. Wolałam milczeć. Zeszłyśmy na dół i weszłyśmy do pierwszego pomieszczenia po lewej – stołówki. Okazała się ona dużym pomieszczeniem o kremowych ścianach i ciemnej, drewnianej podłodze. Wszyscy siedzieli już na swoich miejscach. Tylko jeden stół był wolny. Zauważyłam, że wszyscy się na mnie gapią. 

- Chyba nie jestem głodna – wycofałam się na korytarz. Czułam się jak małe, zagubione dziecko.

- Jesteś nowa więc się tobą interesują ale to minie – Bonnie stanęła przede mną – zjemy i jedziemy do szkoły – pokiwałam głową więc dziewczyna odwróciła się i weszła ponownie do jadalni. Gdy wszyscy znów się na mnie popatrzyli, chwyciłam ją za rękę. Pomyślałam, że mnie wyśmieje i chciałam ją zabrać ale ona ścisnęła ją mocniej i się uśmiechnęła. Siadłyśmy przy stole. W chwili gdy mężczyźni ubrani jak kelnerzy zaczęli nosić jedzenie, dosiadł się do nas wysoki, chudy chłopak. Miał brązowe włosy, prawie czarne oczy i kolczyka w uchu. Był od nas starszy. Mimo czterech wolnych krzeseł wybrał to koło mnie. Halo, nie na darmo przytuliłam się do ściany pod oknem. Wkurzył mnie tym.

- Jak tam małe? -  spojrzałam na niego groźnie na co on się zaśmiał. 

- Kim on jest Bo? - spojrzała na mnie dziwnie a ja zorientowałam się, że nikt nie zdrabnia jej imienia. Zaniepokoiłam się ale po chwili dziewczyna się uśmiechnęła. 

- Podoba mi się - chłopak wydał z siebie gardłowy śmiech. 

- Każdej się podobam. No bo kto by mnie nie chciał? - Bo tylko przewróciła oczami. 

- No chyba nie każdej. Ja na pewno nie będę do ciebie wzdychać i trzepotać rzęsami. To nie było o tobie - powiedziałam patrząc mu w oczy. Przebiegł przez nie cień zdziwienia i gniewu lecz po chwili uznania. 

- Pyskata, już cię lubię - puścił mi oczko - Bonnie skąd ty ją wytrzasnęłaś?

- Chodzi ze mną do klasy - spojrzała na mnie - Lily to jest Alec. Ma 15 lat, chamski, pewny siebie, egoista ale nie jest groźny. Mimo wszystko nie zadawaj się z nim - chłopak udał oburzonego a Bo wystawiła mu język - a tak na poważnie to chodzi do gimnazjum chyba tam gdzie ty chcesz iść, zabawny, jest dla mnie jak brat - Alec wysłał jej buziaka w powietrzu. 

- Miło cię poznać Lily - podał mi rękę a ja odwzajemniłam uścisk. 

- Powiedziała bym to samo ale nie będę kłamać - powiedziałam już dla żartu. 

- Uwielbiam ją. Jedziemy razem do szkoły? - Bo spojrzała na mnie a ja pokiwałam głową. 

- Jasne - jeden z mężczyzn postawił przede mną talerz z chlebem i jajecznicą a obok szklankę herbaty. Wzięłam widelec i bez apetytu mieszałam nim po talerzu. 

- Ej, jedz jest naprawdę dobre - spojrzałam na Aleca a ten napchał do buzi jajka i pokazał kciuk w górę. Zaufałam mu i spróbowałam. 

- Mmm - wybełkotałam z pełną buzią i powtórzyłam jego gest. Miał rację, tak dobrej jajecznicy jeszcze nie jadłam. Resztę posiłku zjedliśmy w ciszy. Zorientowałam się, że ludzie przestali się już na mnie patrzeć. Ucieszyłam się. 

- Zaraz wracam księżniczki - chłopak przeciskał się między stołami i było słychać pomruki niezadowolenia innych dzieciaków, które musiały się przesuwać by go przepuścić. Dotarł do długiego stołu pod ścianą na, którym stały stosy chyba kanapek z kartkami obok. Zastanawiał się chwilę po czym chwycił pakunki i zaczął ponowną wędrówkę. Po chwili znów siedział obok mnie. Podał Bonnie woreczek z dwoma kanapkami. 

- Wiesz, że nienawidzę serka ziołowego - zrobiła wściekła minę. Alec się zaśmiał i podał jej inny woreczek. 

- A z dżemem mogą być? - Bo się uśmiechnęła. 

- Mam nadzieję, że lubisz ser żółty - pokiwałam głową i dostałam taki sam woreczek jak dziewczyna. Spojrzałam na nich pytająco. 

- Rano na stole układają stosy kanapek a obok kartki z czym są. To nasze drugie śniadanie - wyjaśniła Ruda. 

- Ej, dziewczyny musimy już iść bo się spóźnimy. Za 10 minut przy furtce - nie czekając na odpowiedź, zostawił nas i zniknął za dużymi drzwiami. 

- Chodź - Bo wstała więc poszłam w jej ślady. Ruszyłyśmy biegiem do naszego pokoju. Zauważyłam, że już poczułam się częścią tego miejsca. Przebrałyśmy buty, wzięłyśmy torby i instrumenty. Wyszłyśmy z pokoju i skierowałyśmy się do głównego holu. Bo prowadziła bo ja dalej nie umiałam się tu odnaleźć. Nie poszłyśmy do drzwi, którymi wczoraj weszłam ale w zupełnie inną stronę. Nie pytałam tylko dałam się prowadzić. Ufałam jej. Po chwili wyszłyśmy przez dwuskrzydłowe drzwi i moim oczom ukazał się piękny widok. Żwirowa ścieżka, wielki plac trawy a za nim las. 

- Wiem, pięknie tu ale nie mamy czasu. Chwyciła mnie za rękę i pociągnęła drogą w stronę żelaznych bram. Prowadzona przez nią mogłam się rozglądać. Dostrzegłam mały strumyk, altankę i betonowe ogrodzenie dookoła czegoś co mogło być niewielkim sadem. Dotarłyśmy do bramy, która z bliska okazała się jeszcze potężniejsza. Miała na oko z 3 metry wysokości i 10 długości. Z obu stron wraz z jej końcem zaczynał się ciągnąć betonowy mur. Po chwili na drodze pojawił się Alec a zaraz po nim nadjechał czarny, masywny samochód. Za kierownicą siedział umięśniony mężczyzna w czarnym garniturze i okularach przeciwsłonecznych. 

- Wsiadaj - powiedziała Bo. Zrobiłam to bez żadnych pytań. Czułam, że gdy o coś zapytam to i tak nie otrzymam odpowiedzi a przynajmniej nie prawdziwą. Alec wziął ode mnie instrumenty i schował do bagażnika. Gdy zajął miejsce w samochodzie i zapiął pasy, auto ruszyło. Nabierałam podejrzeń, że to nie jest zwykły dom dziecka i czułam, że wkrótce poznam prawdę. 

____________________________________________________________________

Rozdział dedykuję @Karolcia1928! <3 mam nadzieję, że Ci się podobał :) xx

Cześć, cześć. Mam dla Was rozdział tak jak obiecałam. Jest krótki ale już w sobotę pojawi się kolejny. Mam nadzieję, że ten na końcu Was zaskoczył. Tak miało być. Pojawił się zaktualizowany prolog a już jutro pojawi się tu kolejny post, mianowicie "Liebster Adward". Jeśli to czytacie to dajcie znać w komentarzach. To motywuje do dalszej pracy. Wpłynęła już pierwsza prośba o informowanie o rozdziałach więc jeśli chcecie być o nich powiadamiani to dodajcie komentarz w zakładce "Informowani o rozdziałach". Dobranoc kochani i miłych tych dwóch dni szkoły. Pamiętajcie - oby do weekendu! <3 xx.